خبرگزاری ایسنا: در سومین روز از رزمایش بزرگ دریایی ولایت 94، اقتدار موشکی نیروی دریایی ارتش کشورمان در مدار 10 درجه به نمایش درآمد.

 امروز از یگان‌های شناور سطحی نیروی دریایی ارتش به صور همزمان، موشک‌های سطح به سطح کروز نور به سمت اهداف از پیش تعیین شده شلیک شد.

همچنین امروز موشک‌های نور از ساحل به سمت اهداف از پیش تعیین شده پرتاب شد و با موفقیت به اهداف اصابت کرد.

به گزارش ایسنا، امیر دریادار حبیب الله سیاری فرمانده نیروی دریایی ارتش کشورمان با اشاره به این‌که «غرش موشک‌های نداجا نشان دهنده اقتدار نظام در عرصه دریاهاست» گفت: اکنون دشمن به خود جرات نمی‌دهد که به منافع کشورمان در دریاها تعدی کند.

وی، دقت اصابت بالا، سرعت مناسب، کشف خوب هدف، قدرت سر جنگی بالا و برد 150 کیلومتری را از ویژگی‌های موشک کروز نور اعلام کرد.

رزمایش بزرگ دریایی ولایت 94 از روز چهارشنبه در منطقه شرق تنگه هرمز، دریای عمان و شمال اقیانوس هند (مدار 10 درجه) در مساحت 500 میلیون کیلومتر مربع آغاز شده است.

خیلی اصرارش کردم که به‌‌م بگوید این خط‌ها چیست که توی امضایش می‌کشد.
بالاخره یک روز در گوشم گفت :
{{می‌نویسم الهی العفو}}

آیت الله مجتهدی تهرانی :

در روایت آمده هر روز صبح ، آن روز به ما می گوید:<من روز جدیدی هستم.>

ما را نصیحت می کند که <در من حرف خوب بزن و در من عمل خیر انجام بده ، من در قیامت برای تو شهادت می دهم و اگر امروز را از دست دادی دیگر من را نخواهی دید.>

به واقع همین طور است ، اگر امروز از دست ما برود دیگر چنین روزی را نخواهیم دید و دیگر نخواهد آمد. زمان می گذرد و هر یک روز ، برای ما در پیشگاه الهی شهادت خواهد داد.

آیت الله مجتهدی تهرانی :

بگردید و خودتان را پیدا کنید. اگر احتمال بدهید انگشتر عقیق تان در سطل زباله گم شده باشد، چقدر در خاک و زباله ها می گردید تا انگشترتان را پیدا کنید؟خودتان را هم همینطور بگردید و پیدا کنید.

شما جواهر هستید. روایت است که می فرماید: تعجب می کنم از کسی که دنبال گمشده اش می گردد؛ اما دنبال خودش نمی گردد.

ما اگر بگردیم و خودمان را پیدا کنیم و خود را بشناسیم، اصلا شب ها خوابمان نمی برد.

آیت الله مجتهدی تهرانی :

به قرآن احترام بگذارید، اسکناس روی قرآن نگذارید، حتی مفاتیح را نباید روی قرآن قرار دهید. کتاب ها را باید به ترتیب روی هم قرار دهید.

بعضی از علما در اتاقی که قرآن باشد، پایشان را دراز نمی کنند. اتاقی را برای استراحت انتخاب می کنند که در آن قرآن نباشد.

اگر قرآن را حتی روی زمین هم بگذارید، این اهانت به ساحت قرآن است.

آیت الله مجتهدی تهرانی :

نظام رشتی را خواب دیدند، پرسیدند:<چه چیز به درد عالم آخرت می خورد؟>

گفت:<دو چیز.یکی امام حسین (ع) ، یکی تقوا.>

یکی اهل بیت که آدم،حسینی بشود،اهل بیتی بشود،یکی هم تقوا.

پرسیدند:<حالت چطور است؟>

یک شعر خواند در خواب ، گفت :

شکر خدا را که در پناه حسینم

عالم از این خوب تر پناه ندارد

شهید هاشمی یک مغازه لباس فروشی در خیابان وحدت اسلامی داشت که آن را تبدیل به تعاونی کرده بود.

در بیست و هشتم اردیبهشت سال 1364 وقتی کرکره مغازه اش را پایین می کشید ، خانمی جلو آمده و با عنوان اینکه از راه دور آمده و لباس می خواهد ، از شهید هاشمی درخواست می کند که وارد مغازه شود.

وقتی آنها داخل مغازه می شوند ، افراد مسلح وارد مغازه شده و از پشت ایشان را به رگبار می بندند و ایشان با زبان روزه در سن چهل و پنج سالگی به آرزوی دیرینه اش رسیده و شربت شهادت را می نوشد.

شرح حدیثی از حضرت امام جعفرصادق علیه‌السلام توسط حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای در ابتدای جلسه درس خارج فقه ِ بیست و ششم دی‌ماه 89 (یازدهم صفر 1432).

«قَالَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ع مَنْ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَاعِظٌ مِنْ قَلْبِهِ وَ زَاجِرٌ مِنْ نَفْسِهِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ قَرِينٌ مُرْشِدٌ اسْتَمْكَنَ عَدُوَّهُ مِنْ عُنُقِه»
شافی، صفحه‌ى 652

فى الفقيه، عن الصّادق (عليه‌السّلام) [حضرت امام جعفر صادق علیه‌السّلام فرمودند]: «من لم يكن له واعظ من قلبه و زاجر من نفسه و لم يكن له قرين مرشد استمكن عدوّه من عنقه». اولين چيزى كه موجب ميشود كه انسان بتواند در مقابل دشمنش - كه مراد، شيطان است - ايستادگى كند و مانع بشود از تصرف دشمن و تسلط دشمن، [این است كه:] «واعظ من قلبه»؛ از قلب خود واعظى براى خود داشته باشد. قلب متذكر بيدار، انسان را نصيحت ميكند، موعظه ميكند. يكى از بهترين وسائلِ اينكه انسان قلب را وادار كند به موعظه‌ى خود و فعال كند در موعظه‌ى خود، همين دعاهاست، دعاهاى مأثور - صحيفه‌ى سجاديه و ساير دعاها - و سحرخيزى؛ اينها دل انسان را به عنوان يك ناصح براى انسان قرار ميدهد. اول اين است: «واعظ من قلبه».

[دوم اینكه:] «و زاجر من نفسه»؛ از درونِ خود يك زجركننده‌اى، منع‌كننده‌اى، هشداردهنده‌اى داشته باشد. اگر اين دو تا نبود، «و لم يكن له قرين مرشد»، يك دوستى، همراهى كه او را ارشاد كند، به او كمك كند، راهنمائى كند، اين را هم نداشته باشد - كه اين، سومى است - كه اگر چنانچه از درون، انسان نتوانست خودش را هدايت كند و مهار نفسِ خودش را در دست بگيرد، [باید] دوستى داشته باشد، همراهى داشته باشد، همينى كه فرمودند: «من يذكّركم اللَّه رؤيته»، كه ديدار او شما را به ياد خدا بيندازد؛ اگر اين هم نبود، «استمكن عدوّه من عنقه»؛ خود را در مقابل دشمنِ خود مطيع كرده است؛ دشمنِ خود را مسلط كرده است بر خود و بر گردن خود، كه سوار بشود. كه [منظور از] دشمن، همان شيطان است. اينها لازم است. از درون خود، انسان، خود را نصيحت كند. بهترين نصحيت كننده‌ى انسان، خود انسان است؛ چون از خودش انسان گله‌مند نميشود. هر كسى انسان را نصيحت كند، اگر قدرى لحن او تند باشد، انسان از او گله‌مند ميشود؛ اما خود انسان، خودش را نصيحت كند؛ دشنام بدهد به خودش، ملامت كند، سرزنش كند خودش را؛ اينها خيلى مؤثر است. موعظه كند، زجر كند. در كنار اينها، يا به جاى اينها اگر نبود، آن وقت دوست، رفيق، كه دستگيرى كند انسان را.

علّامه مجلسي مي‌فرمايد:
 مرد شريف و صالحي را مي‌شناسم به نام اميراسحاق استرآبادي. او چهل بار با پاي پياده به حج مشرّف شده است و در ميان مردم مشهور است كه طيّ‌الارض دارد. او يك سال به اصفهان آمد؛ من حضوراً با او ملاقات كردم تا حقيقت موضوع را از او جويا شوم.
 او گفت: يك سال با كارواني به طرف مكّه به راه افتادم. حدود هفت يا نُه منزل بيشتر به مكه نمانده بود كه براي انجام كاري تعلّل كرده، از قافله عقب افتادم. وقتي به خود آمدم، ديدم كاروان حركت كرده و هيچ اثري از آن ديده نمي‌شد. راه را گم كردم؛ حيران و سرگردان وامانده بودم. از طرفي تشنگي آن چنان بر من غالب شد كه از زندگي نااميد شده، آماده‌ي مرگ بودم.
 [ ناگهان به ياد منجي بشريّت امام زمان (عج) افتادم و ] فرياد زدم: يا صالح! يا ابا صالح! راه را به من نشاه بده! خدا تو را رحمت كند!
 در همين حال، از دور شبحي به نظرم رسيد؛ به او خيره شدم و با كمال ناباوري ديدم كه آن مسير طولاني را در يك چشم به هم زدن، پيمود و در كنارم ايستاد. جواني بود گندم‌گون و زيبا با لباسي پاكيزه كه به نظر مي‌آمد از اشراف باشد. بر شتري سوار بود و مشك آبي با خود داشت.
 سلام كردم. او نيز پاسخ مرا به نيكي ادا نمود.
 فرمود: تشنه‌اي؟
 گفتم: آري، اگر امكان دارد كمي آب از آن مشك مرحمت بفرماييد!
 او مشك آب را به من داد و من آب نوشيدم.
 آن‌گاه فرمود: مي‌خواهي به قافله برسي؟
 گفتم: آري.
 او نيز مرا بر ترك شتر خويش سوار نمود و به طرف مكّه به راه افتاد. من عادت داشتم كه هر روز دعاي « حرز يماني » را قراعت كنم. مشغول قراعت دعا شدم. در حين دعا گاهي به طرف من برمي‌گشت و مي‌فرمود: اين طور بخوان!
 چيزي نگذشت كه به من فرمود: اين‌جا را مي‌شناسي؟
 نگاه كردم، ديدم در حومه‌ي شهر مكّه هستم. گفتم: آري مي‌شناسم.
 فرمود: پس پياده شو!
 من پياده شدم، برگشتم او را ببينم، ناگاه از نظرم ناپديد شد. متوجّه شدم كه او قائم آل‌محمد (عج) است. از گذشته‌ي خود پشيمان شدم و از اين كه او را نشناختم و از او جدا شده بودم، بسيار متأسف و ناراحت بودم.
 پس از هفت روز كاروان ما به مكّه رسيد، وقتي مرا ديدند، تعجّب نمودند؛ زيرا يقين كرده بودند كه من جان سالم به در نخواهم برد. به همين خاطر بين مردم مشهور شد كه من طيّ‌الارض دارم.

صدام حسیـن برای تحقیر کردن خلبانان ایرانی در تلوزیون عراق گفت:
به هرجوجه کلاغ (خلبان )ایرانی که بتواند به 50 مایلی نیروگاه بصره نزدیک شود حقوق یک سال نیروی هوایی عراق را جایزه خواهم داد.
تنها 150 دقیقه پس از این مصاحبه صدام،عبــاس دوران و حیـــدریان و علیــرضا یاســینـی نیروگاه بصره را بمباران کردند.
با این عملیات پاسخ گستاخی صدام داده شد و در حقیقت خود صدام تحقیر شد .

درود بر ایـن دلیــر مـردان

چون حضرت زهرا (س) به شهادت رسیدند ، ام ایمن سوگند یاد کرد که دیگر در مدینه نماند ، زیرا که نمی توانست جای آن حضرت را خالی ببیند ، پس از مدینه به مکه رفت ، در بین راه تشنگی عظیمی بر او عارض گشت چون از آب مأیوس شد دست به سوی آسمان بلند نمود و گفت :
خداوندا ! من خادمه حضرت فاطمه ام آیا مرا از تشنگی هلاک خواهی کرد ؟
پس به اعجاز فاطمه (س) ظرف آبی از آسمان برای او نازل شد و چون از آن آب آشامید تا هفت سال محتاج به خوردن و آشامیدن نگردید و مردم او را در روزهای بسیار گرم برای کارها می فرستادند ولی تشنه نمی شد.¹


ای نام تو خوشترین کلام ما
                                    ای مدح تو ذکر صبح و شام ما
مرآت کمال احــمد و حـــیدر
                                    پیغــــمبر مـــائی و امـــــــام ما
در ســـینه ما نوشــته نام تو
                                    در مصـــحف تو نوشــــته نام ما

از چهار دانشگاه فرانسه برایش دعوتنامه آمده بود.
نفر چهارم کنکور دانشگاه شیراز شد.
بیست و دو،سه سال بیشتر نداشت که فرماندهی لشکر ۱۷ علی بن ابیطالب(ع) را به او سپردند.
تو دنیا سابقه نداره که یک جوون بیست و سه ساله بشه فرمانده لشکر ، اون هم لشکری مثل لشکر ۱۷.
همه می دونن هرجا مستقر می شد ، زبانزد می شد.
حتی عراقی ها وقتی می فهمیدن لشکر ۱۷ مستقر شده،رادیوهاشون شروع می کرد به بد و بیراه گفتن.
از بس ترس و وحشت برشون می داشت.

دوست داشتند شاگردها از خودشان نظر داشته باشند ،
به حرف استاد اشكال بگيرند ،
فكر نكنند مطلب همين است كه هست ،
بزرگي گوينده مطلب آن ها را نگيرد و خودشان را نشان بدهند.
هر وقت شاگردها ساكت بودند و فقط گوش مي دادند ، خودشان يكهو بلند مي گفتند:
«اين جا مجلس روضه خواني نيست كه همه سكوت كرده ايد و گوش مي  دهيد.
اين جا درس است. درس يعني اين كه يكي اشكال كند ،
ايراد بگيرد ،
اظهارنظر كند.»
خودشان از بعضي مطالب استادان گذشته با دقت انتقاد مي كردند و
بزرگي آن آدم باعث نمي شد اشكالات حرف را نگويند.
مي گفتند:
«ما كاري به شخص نداريم ،
اين حرف از هر كسي باشد ،
اين اشكالات به آن وارد است.»